Metody kartograficzne

Dla przedstawiania zjawisk, zdarzeń i obiektów w przestrzeni stosuje się różnorodne metody obrazujące ich charakter, rozmieszczenie i nasilenie. Do najczęściej stosowanych należą:
1. Metoda Unijna — wszelkiego typu izarytmy (izolinie). Izarytmy są to linie łączące punkty o tej samej wartości zjawiska, które ma być przedstawione. Wyznaczenie ich wymaga dużej ilości punktów cechowanych (pomiarowych) przy jednoczesnym stosowaniu interpolacji. Interpolacja polega na wyznaczeniu wartości pośrednich pomiędzy większą i mniejszą wartością pochodzącą z pomiarów terenowych. 2. Metoda powierzchniowa — oparta na liniach zasięgu, czyli najdalszych granic, do których dociera występowanie danego zjawiska. Stosowana jest na mapach geologicznych, glebowych, zasięgu roślin i zwierząt, zasięgu upraw itp. 3. Metoda sygnaturowa, czyli umownych znaków obrazujących np. rodzaj utworów na mapach geologicznych, form powierzchni na mapach morfologicznych, miejsc pomiarowych, rodzajów upraw. 4. Metoda kropkowa — za pomocą kropek obrazowane są bezwzględne rozmiary zjawiska na danej jednostce terytorialnej. W takim wypadku każda kropka odpowiada określonej liczbie elementów zbiorowości. Przykładem takich ujęć mogą być mapy rozmieszczenia ludności. 5 Metoda kartogramu — za pomocą szrafury lub barwy, w ustalonej skali, przedstawiona zostaje intensywność zjawiska na określonym obszarze. Obrazowana jest w ten sposób gęstość zaludnienia itp. 6. Metoda kartodiagramów — przedstawianie zjawisk za pomocą diagramów, których rozmiary są proporcjonalne do wielkości zjawiska występującego na danym obszarze, np. kierunki wiatrów, przepływy wód, obroty handlu zagranicznego.